Bir melodinin hissedişi kadar anlam yüklü, kuşların ötüşündeki kadar aşk dolu bir muhabbet, saatin tik taklarında geçen zaman akışı gibi telaşlı, derin manalar içeren bir çift gözün bakışı, düşüncelerin dile dökülüp zikredilmesidir iletişim.
Düşüncelerimizin sözcüklerle sıralanmış halinden ibaret değil, her bir söcüğün bir başkasında oluşturduğu hissediştir iletişim. Kuru bir cümle öbeği değil, bazen mutluluk sebebi bazen gözyaşı sebebidir. Karşılıklı konuşmaların ortada kalması değil, sizden çıkan düşüncelerin bir başka zihinde vücut bulmuş halidir.
Problemler, karşılaştığımız sıkıntılar, hepsi birer iletişim kopukluğudur aslında. Herkes anlaşılmak istiyor ve anlaşılamamaktan şikâyet ediyor. Fakat kimse çözümüne odaklanmıyor. Kimsenin düşüncesi bizim zihnimizdekilerden ibaret değildir. Her insan ayrı bir dünyada yaşar kendi penceresinden bakınca. Hz. Mevlana'nın dediği gibi "anlattıklarımız, karşımızdakinin anladığı kadardır."
Doğumumuzdan bugüne kadar bir dünya oluştururuz kendimize. Aile, çevre, kendi dünyamız ve dış etmenler belirler düşünce yapımızı. Bir karakter oluşur sonrasında. Öylesine kapanırız ki bu dünyanın içine, herkesi kendimiz gibi görmeye başlarız. Bir gün fikirlerimiz zikretmeye başlar. Dilimiz düşüncelerimizi dökerken, karşısında bir başka dünyaya ait insan olduğunu fark etmez. Çünkü kendi dünyasından ibaret kalır insan. Kendisi gibi görmek ister, göremezse kendisi gibi olsun ister. Derken sözcükler katılaşır! Çünkü yabancı bir dünyada anlaşılmadığını anlar.
Her insan kendi başına bir dünyadır ve kimse "sen" olamaz. Derken bir ses duyar insan, karşısındaki konuşur ve bizim dünyamızdan geçmişten bugüne oluşan tüm duygular devreye girer. Sesler büyür, kelimeler çoğalır, destanlaşır... ve biz yine aynı dünyadan birleştirdiğimiz puzzle parçaları ile birbirine uymayan bir manzaranın bütününü oluştururuz. Çünkü en önemli şeyi unutmuşuzdur: "DİNLEMEK"
Kendi dünyasında meşgul olan insanlar bir başkasını dinlemez ve sadece kendisini anlatmak ister. Düşünün ki herkes bu şekilde iletişim kuruyor. Nasıl bir kâbus ortaya çıkar?
Ve şu soru akla gelir: "Neden insanlar birbirini anlamazken, herkes anlaşılamamaktan şikayet eder?"
Çünkü ben, çünkü sen.. her yerde bir 'en' kabarır ve 'en'e kibre dönüşür. Çünkü ben en iyiyim! Çünkü ben en doğruyu bilirim! Çünkü ben mükemmelim!
Tekrar gelir akla şu soru: "Herkes doğru ise neden herkes anlaşılamamaktan şikâyet eder?"
İletişim kuramayan insanlar sevmediği insanlarla iletişimini azaltır. Çünkü onunla yeterli iletişim kurabilme yetisine sahip değildir. O insanın anlayacağı dilden konuşmayı bilemez. Belki yine bir "ben" kabarır ve küçümser. Oysaki bilgilerimiz, tecrübelerimiz bizim dünyamızda saklı kalmak üzere depolanması için edinilmemiştir.
"Güzel bir iletişim bir insanın hayatını değiştirebilir."
Bizim konuşacağımız asıl nokta, insanların alışverişi, ekonomik birikimleri, özel hayatları değildir. Öncelik kendi dünyamız ve karşımızdaki bireye ne vereceğimiz olmalıdır.
Burada unutulmaması gereken en önemli nokta ise sadece 'ben' değil 'sen'in de daha fazla bilebiliyor olacağındır. Karşımızdaki bireyin bizden daha fazla bilgi sahibi olduğu bir durumu kabul edemezsek kendimizi daha aşağıya çekmeye başlamışız demektir.
Her insan daha iyisini isterken kendisini daha aşağıda bulabilir.
İyi bir iletişim hayatımızın her alanında olmazsa olmaz özelliklerimizden birisi olmalıdır. Çünkü insan sosyal bir varlıktır ve iletişimi kuvvetli olması gerekmektedir.
Düşünün ki elinizden altın dolu bir torba taşıyorsunuz ve bunu nerede, nasıl kullanacağınızı bilemeden yanınızda taşıyıp duruyorsunuz. Elinizdeki en değerli varlığı, size sadece bir yük olarak taşıyor halde buluyorsunuz kendinizi.
Oysaki hayat sırtımızda sürekli bir yük taşıyarak geçirilecek kadar yorucu değil. Güzel düşünün ki güzel bir iletişim kurabilin ve iletişimin en önemli kurallarından biri olan "insanları dinleyin". Dinleyin, anlayın ki iletişim unsuru verilen cevaplarla kendini bulsun.
"Unutmayın; iletişim kişiye değil, kişiyle yapılır!"
